van Maun naar Moremi National Park

Soms lopen zaken niet zoals je graag zou willen.Dit verslag vormt daarvan het levende bewijs. Vol goede moed zijn we vanochtend tegen 07.30 uur in de camper gestapt.En zetten koers richting de camping Third Bridge in het Moremi National Park.We reden het park binnen via de South Gate en de mevrouw achter de balie raadde ons aan linksaf te slaan om zo een mooie route te rijden naar de camping. Zo gezegd zo gedaan en onderweg kwamen we allerlei dieren tegen, zoals Wildebeast, Giraffes, Zebra's en honderden gazelles.Op een gegeven moment werd het pad zo smal en werd de begroeiing zo dicht dat we ons hardop afvroegen of de GPS wel goed haar werk had gedaan.Nadat we meerdere keren in een rondje haden gereden, wisten  we echt niet meer waar we zaten. We hebben meerdere erg diepe plassen/riviertjes overgestoken en dat was best spannend! Dat stomme navigatiesysteem ook en dat het ons uitgerekend nu in de steek liet. Balen!Dan maar proberen om weer bij de South Gate te komen. Dus de coördinaten hiervan ingetoetst en nu maar hopen dat het wel goed komt.Op een gegeven moment, het was 's middags tegen 14.30 uur moesten we volgens de GPS wederom door een moerasachtig gebied dan wel een riviertje.Nou, op hoop van zegen dan maar en toen gebeurde het waar we al bang voor waren......midden op de rivier zaten we vast, sloeg de motor af en kregen we de auto niet weer aan de praat.Inmiddels was het passagiersgedeelte van de cabine al gedeeltelijk onder water gelopen. Man o man wat een pech!Gelukkig hadden we een satelliettelefoon bij ons en konden we de South Gate bellen met een verzoek om hulp.Nadat we aantal keren hadden gebeld, hadden we geen goed gevoel of we wel op tijd zouden worden gered. Nog een paar uurtjes en dan zou het donker zijn.........Ondertussen zaten Dineke en ik stijf tegen elkaar aan in de cabine want zouden we normaal blijven zitten dan werden we behoorlijk nat....zoveel water stond er al wel in de cabine. Gelukkig kwam er aan de overkant een ranger langs met een gezelschap dat op safari was en hij verzekerde ons dat hij zou doorgeven waar we precies vastzaten.Al met al zaten we hier nu al een paar uur en de redding was nog niet in zicht.Uiteindelijk werd het pikkedonker en we zaten nog steeds in de auto.Nadat we meerdere keren hadden gebeld met de South Gate en ons keer op keer verzekerd werd dat we zouden worden gereden, gebeurde dit maar steeds niet.....om hopeloos van te worden.We stonden vast in een hele grote plas stilstaand water en we werden bijna opgevreten door de steekvliegen. Stilstaand water en steekvliegen betekent het gevaar dat je wordt gestoken door de Denguevlieg en daardoor knokkelkoorts kunt krijgen.Dit was Harry al eens overkomen en de behandelende arts gaf toen aan de volgende keer dat Harry weer de knokkelkoorts zou oplopen dit in verhevigde vorm zich zou openbaren en zelfs dodelijk zou kunnen zijn.Dit speelde door onze hoofden terwijl nog steeds in het pikkedonker in de auto zaten.Van slapen kwam niets en al helemaal niet toen we pal naast de auto een nijlpaard hoorde ademen. Het enorme beest moest wel vlak bij ons zitten want we hoorden hem of haar kabaal maken en met zijn kaken smakken. Als de kolos zich bewoog, klotste het water met een kracht tegen onze auto aan. We hebben bijna niet meer met elkaar gesproken, bang als we waren dat het nijlpaard ons zou opmerken.......Op een gegeven moment werd het weer licht en vanaf 06.00 uur heeft Harry nog een aantal keren met de South Gate gebeld om te vragen waar de reddingsploeg bleef.Uitindelijk, zo rond de klok van 09.30 uur zagen we een auto in de verte rijden. We hebben onze longen uit ons lichaam gefloten en uiteindelijk merkten ze ons op.Het bleken medewerkers te zijn van de camping Third Bridge, die naar ons op zoek waren en ons dus nu eindelijk na ruim 17 uur kwamen ontzetten uit onze benarde positie.Het lukte hen om onze camper uit het water te trekken maar de auto wilden met geen mogelijkheid meer starten. Hierna zijn we we naar de Third Bridge gesleept.Zo, dat was gelukkig goed afgelopen. Inmiddels hadden we onze touroperator ook al in kennis gesteld alsmede het camperverhuurbedrijf.We moeten maar zien hoe dit verzekeringstechnisch afloopt. Dat is van latere zorg.Het verhaal van de Denguevlieg en het feit dat we ruim 17 uur blootgesteld waren geweest aan steekvliegen boven stilstaand water, heeft ons uiteindelijk met pijn in het hart doen besluiten om de vakantie te beëindigen. Het risico is simpelweg te groot dat Harry ziek wordt op een plek waar verder geen hulp te regelen is.Via de touroperator konden we regelen dat we vanaf Maun ( Botswana) naar Windhoek ( Namibie) kunnen vliegen en vanuit daar via Frankfurt naar Amsterdam.Een van de rangers, genaamd Cookes was bereid om ons naar het vliegveld te rijden, een rit van bijna vijf uur. Na onderhandeld te hebben over de prijs kwamen we uiteindelijk tot een deal.Ondertussen zaten we dus op de camping, in een defecte camper. We hebben de camper eerst maar zo goed en kwaad als het ging schoongemaakt zodat we met goed fatsoen hier nog in zouden kunnen slapen.Toen we even op de kampeerplaats zaten bij te komen, zag Harry vanuit z'n ooghoek een groep olifanten op onze kampeerplaats staan. Die hadden we dus absoluut niet aan horen komen maar het waren zeker 10 olifanten die rustig maar resoluut dwars over onze kampeerplaats liepen terwijl wij gewoon in onze stoel zaten. Onvoorstelbaar wat een belevenis en wat een mooie foto's heeft dit tafereeltje opgeleverd.Nadat we de camper verder hadden schoongemaakt, hebben we nog een safaritocht met een ranger gemaakt en hebben onder andere nog twee prachtige leeuwen gezien. Zo, dat maakte de dag toch weer goed.Die avond zijn we vroeg gaan slapen omdat de nacht ervoor bijna geen oog hadden dichtgedaan. Midden in de nacht werden we opgeschrikt door een kabaal en de camper schudde heen en weer. Wat bleek: er zaten meerder grote bavianen op de camper!